Borderline in quarantaine
 
Inge lijdt aan borderline, een ingrijpende persoonlijkheidsstoornis die haar hele leven, haar ‘zijn’ beheerst. Ze voert een lange, vermoeiende strijd naar aanvaarding, verwerking en toekomstperspectieven.
Met dit verhaal wil ze niet voor de zoveelste keer de lezer confronteren met een opheldering over het fenomeen borderline. Ze wil dat de lezer zich kan verplaatsen in de leefwereld van een borderlinepatiënt. Vooral in een moeilijke periode zoals de lockdown ten gevolge van COVID-19, is de lijdensweg voor haar verschrikkelijk.
Haar ervaringen, die hier staan opgetekend, maken duidelijk hoe borderline als een zware onzichtbare mantel over haar leven hangt.
 
Zit mee aan tafel. Leg je neer op haar bed met een van haar knuffelbeesten op je schoot. Lach om haar fratsen tijdens een wandeling, maar voel vooral haar pijn en neerslachtigheid als ze naar je gezelschap vraagt.
 
Erik Persoons:
 
‘Dit meen je niet?’
Ze kijkt me aan, langdurig, een priemende blik in haar ogen, maar ik zie ook een schemering van hoop en verwachting.
Ze meent het wel!
Inge heeft weer die twinkeling in haar ogen, net als de keer dat ze me wist over te halen om haar biografie te schrijven. Het is niet de fonkeling die onmiddellijk wordt geassocieerd met verliefdheid, uitbundigheid of een verlangen naar, het heeft iets geheimzinnig, een staren in de verte, het uitkijken naar een betere toekomst. Althans, dat is wat ik in haar ogen zie. Het kan slechts een illusie zijn, maar God wat hoop ik dat ze inderdaad de moed heeft gevonden om vooruit te denken, dat ze haar stempel van fighter heeft kunnen drukken op haar dagelijkse leven.